Verhalen achter de schermen: “Copeland sloeg Sting hard, en zelfs ik zou hem soms geslagen hebben.”

Bob Dylan was een van de redenen waarom Lynn Goldsmith (Detroit, 1948) liedjes begon te schrijven. Als zijn moeder hem een ​​gitaar kocht, was dat vanwege hem. Toen ze in 1975 werd gevraagd om meteen wat foto's te maken, moest ze beslissen of ze zou komen met de intentie om een ​​foto te maken waarin ze zich de persoon en de muziek zou voelen... of dat ze als fan zou komen.

"Als ik er als fan naartoe zou gaan, zou ik nooit een goed portret krijgen", legt de legendarische rockfotograaf uit, die haar eerste solotentoonstelling in Spanje presenteert en daarvoor van New York naar Contrast Ibiza is gevlogen. Deze week werd het onthuld in Sa Punta des Molí: twintig afbeeldingen uit zijn boek Rock and Roll Stories , variërend van portretten van Bob Dylan tot portretten van zijn goede vriendin Patti Smith – zij maakte de cover van het album Easter (1978), waar Because the Night op staat – of van Michael Jackson tijdens de Victory Tour (die hem een ​​World Press Photo opleverde), van U2 of The Police, toen ze Ghost in the Machine opnamen op het eiland Montserrat, of, veel eerder, de beroemde foto van de voeten van de Beatles in het Doville Hotel in Miami.

"Wil je geen foto van mijn gezicht maken?" 'Lennon vroeg dit terwijl hij haar arm pakte. Ik keek hem met minachting aan. In 1964 was ik niet geïnteresseerd in de Beatles. Ik fotografeerde alleen hun schoenen omdat ze op die van James Brown leken.

"Wil je geen foto van mijn gezicht maken?" vroeg John Lennon terwijl hij haar arm pakte. En ik keek hem alleen maar minachtend aan, ik wilde dat hij me liet gaan. In 1964 was ik niet geïnteresseerd in de Beatles. Hij was net 16 geworden, en ik vond zijn grote hit 'I Wanna Hold Your Hand ' een heel flauw nummer. Ik was gek op de Rolling Stones, ik was fan van Little Richard en James Brown, dus ik wilde niets met de Beatles te maken hebben. Ik zag zijn schoenen alleen omdat ze op die van James Brown leken... Stel je voor hoeveel spijt ik daar nu van heb.

Zo lukte het hem om zijn eerste foto te publiceren. De krant dacht dat zij het enige jonge meisje in Miami Beach was dat niets met de Beatles te maken wilde hebben... Het dilemma tussen de onvermijdelijke fan- en professionele kant van de zaak diende zich later aan, met dat eerste hoofdstuk met Bob Dylan uit 1975. Het wordt verklaard door deze kunstenaar die vandaag de dag schildert en schrijft, maar destijds liedjes componeerde met mensen als Todd Rundgren, Nile Rodgers of Steve Winwood, een televisieprogramma over rock had, manager was van Grand Funk Railroad en uiteindelijk de baas werd met het boek Bruce Springsteen & The E Street Band, van de Darkness on the Edge of Town-tournee. Het was nooit zijn bedoeling om van fotograferen zijn beroep te maken. Hij vond het gewoon leuk om foto's te maken en had altijd een camera bij zich. Maar hij zag dat het hem vrijheid gaf en toegang tot mensen en plaatsen.

Er was een kleine opnamestudio, Secret Sound, die mijn vriend Todd Rundgren had opgezet, waar ik mijn demo's opnam. Een man die Mugi heette, was de eigenaar en op een avond belde hij me op, zoiets van: 'Hier is Bob Dylan. Je moet komen om foto's van hem te maken.' Ik vroeg hem of hij om toestemming had gevraagd. Ik geloofde het niet echt, maar ik nam een ​​taxi. Ik was als in trance en bleef maar zeggen: 'Ik ga Bob Dylan neerschieten, ik ga Bob Dylan neerschieten ...' En de taxichauffeur stopte omdat hij me eruit wilde schoppen: 'Uitstappen! Ik wil geen moordenaars in mijn auto.'

Ik wist dat de lift van de studio direct uitkwam in de woonkamer, en ik moest beslissen: zou ik erheen gaan als fotograaf of als fan? De deuren gingen open en daar was Bob Dylan.

Goldsmith wist dat hij moest kalmeren. Ik wist dat de lift van de studio direct uitkwam in de woonkamer, en ik moest beslissen: zou ik erheen gaan als fotograaf of als fan? De deuren gingen open en Bob stond daar. Ik stak mijn hand uit, want ik weet dat als je jezelf als gelijke presenteert, mensen ook als gelijken reageren. Het is niet zo dat hij het me aanbood, ik legde het voor hem neer. Hij schudde ermee en ik zei: 'Hallo, ik ben Lynn Goldsmith en ik wil graag wat foto's van je maken.' Hij antwoordde: 'Ik heb al een fotograaf.' Ik keek om en het was Ken Reagan, die ik kende. 'Met één fotograaf heb je één standpunt, met twee heb je er twee.' Bob glimlachte: 'Ik begrijp wat je bedoelt.'

Volgens de fotograaf waren Bob Dylan en Fred Astaire de enigen die haar tot dan toe intimideerden. Bob is geen normaal mens. Het eerste hoofdstuk van mijn boek heet "Strange Angels", hoewel het net zo goed "Crazy Motherfuckers " had kunnen heten. Het gaat over Dylan, James Brown, Marianne Faithfull, Prince en Michael Jackson. Ze hebben allemaal een ander brein. Hun hersenen werken anders.

Aan de andere kant van het spectrum stond Frank Zappa. Ik heb me nooit echt in zijn muziek verdiept, maar hij is de slimste en grappigste muzikant met wie ik ooit heb gewerkt. Als ik mijn mond hield, kon ik altijd wel iets leren. Hij had een andere intelligentie dan Bob. Hij gaf om zijn fans; hij was een beter, meer ontwikkeld mens dan Bob, die een ongelooflijke dichter en een geweldige manipulator is. Bob gaf veel om zijn imago; Frank gaf om de wereld, hij kwam op voor rechten.

Lynn is een geweldige stemmenimitator en zegt dat ze moeite had om een ​​solofoto van Michael Jackson te maken tijdens het vastleggen van de Victory Tour van de Jackson Five. Ik maakte er gebruik van dat we in een hotel zaten, want ze hielden ons in de gaten; ze wilden niet dat Michael en ik zouden verdwijnen. En ik wist dat het al donker begon te worden voordat we gingen optreden, rond 19.00 uur. 'Michael, als we nu naar het dak gaan, kun je het magische licht zien,' zei ik. 'Het magische licht?' Goldsmith geeft het antwoord van de King of Pop weer, met zijn karakteristieke oprechte stem.

Hij werkte intensief samen met de politie en documenteerde zelfs zijn tijd op het Caribische eiland Montserrat. Op basis daarvan koos ze een foto voor de expositie op Ibiza, deels omdat ze weet dat de oorsprong van deze naam een ​​berg in Catalonië ligt (in Spanje, zegt ze), maar ook omdat er tijdens de opnames van het album veel ruzie was, met name tussen Stewart en Sting. Ik schreef over hoe mensen ongelooflijke muziek kunnen maken zonder dat ze met elkaar hoeven op te schieten. Sting, Stewart en Andy waren allemaal zeer intelligente, goed opgeleide en wereldse mensen, vooral Stewart, dankzij zijn reizen, aangezien zijn vader een hoge positie bekleedde bij de CIA.

Lynn vond het prettig om met hen om te gaan, omdat ze alle drie andere interesses hadden. "Het waren geen muzikanten die laat opstonden, drugs namen, weer naar bed gingen, weer opstonden en gingen spelen", merkt ze op. Ze wilden allemaal naar musea of ​​bepaalde boeken lezen. Stewart was filmmaker, Sting schreef een script, Andy wilde altijd met me mee om foto's te maken van waar we ook waren. Het was alsof we bij vrienden voor het leven waren. Ze maakten ruzie, maar Stewart, die langer was, sloeg Sting hard. En soms had ik zelf zin om hem te slaan, vanwege de respectloze manier waarop hij tegen Stewart sprak, wat volkomen onnodig was. Zo waren ze in die tijd; ze hadden genoeg van elkaar. De meeste van deze trio's, zoals Emerson, Lake & Palmer, beginnen elkaar na een tijdje samen te toeren te haten.

Degene die problemen had met drugs was Keith Richards, die de schrijfster van Rock and Roll Stories beschouwt als een levende legende, "gewoon omdat hij nog leeft", zegt ze. "Hij hoeft niet eens iets te spelen. Het feit dat deze man in de tachtig is en niet alleen nog leeft, maar ook nog speelt, is legendarisch." Op de foto die aan de muren van de tentoonstelling hangt, staat hij samen met zijn vriendin Patti Hansen, met wie hij getrouwd is.

Marihuana irriteert me niet en ik word er niet high van, maar wat Keith ook rookte, ik vroeg Patti om op de foto te komen en we begonnen foto's te maken terwijl we in cirkels rondgingen... en ik viel flauw."

Ik wist dat Keith veel drugs gebruikte en ik wilde niet dat hij high zou blijven tijdens mijn shoot. Ik wilde zoveel mogelijk foto's maken terwijl hij nog stond. Dus ging ik een kamer in en deed de deur dicht, weg van iedereen behalve Patti, die daar zat. Hij rookte joints, en normaal gesproken vind ik marihuana niet storend en word ik er niet high van, maar wat hij ook rookte, ik vroeg Patti om in beeld te komen en we begonnen foto's te maken terwijl we in een kringetje rondgingen... en ik viel flauw. Ik ademde gewoon dezelfde lucht in de kamer in. Dus Keith, mijn assistenten en Patti feestten de rest van de nacht en lieten me op de grond liggen. En dat was het dan."

Goldsmith, die nog steeds in New York woont, benadrukt dat hij zijn werk volledig autodidactisch heeft gemaakt. In die tijd bestond het Internationaal Centrum voor Fotografie (ICP) nog niet en waren er maar weinig universiteiten die fotografiecursussen aanboden. Mensen leerden gewoon van iemand die ze bewonderden. Ze leerde hoe ze een goede communicatie met haar onderdanen kon ontwikkelen. Ik kon ze de foto's zelfs op een projector laten zien om te bekijken wat ze wel en niet goed vonden, "omdat ik van plan was om met ze te blijven werken. Door de foto's te bekijken en te bespreken, kun je de volgende keer sneller werken en meer doen, omdat ze meer vertrouwen hebben in wat je doet. Je begrijpt wat ze wel en niet goed vinden aan zichzelf, en ze zien ook waar ik naar op zoek ben."

Had u uw onderwerpen liever wat minder geposeerd en kwetsbaarder gefotografeerd? "Ik probeer beide te hebben. Ik wil dat de kijker, die in de meeste gevallen een fan is, het gevoel krijgt dat de foto een persoon weerspiegelt die echt om hem of haar geeft. En mensen die om elkaar geven, laten zien dat ze kwetsbaar zijn", zegt Goldsmith.

Wie van hen was het ijdelst? “Don McLean,” zegt hij. "Weet je, 'Doei, doei, Miss American Pie.' Ik moest hem wel even aanspreken, want zijn eigen albumhoes leek hem niets te kunnen schelen, dus onderbrak ik de sessie en dreigde hem de studio uit te zetten. En toen barstte hij los en werd hij aardig."

Het publiek luisterde via de radio naar de beslissingen van de scheidsrechters. Die onderbraken de uitzending en zeiden dat Lennon was neergeschoten en was overleden.

En met wie had je de nauwste band? Als vriendin van David Byrne leerde ik dat ik, als Italiaanse, Joodse en mediterrane vrouw, vind dat schreeuwen een manier is om liefde te tonen. Maar hij was Schots. Voor hem betekende schreeuwen niet 'ik hou van je'. Ik heb hem een ​​keer uitgescholden en hij wilde me nooit meer zien. Het belangrijkste aan dat verhaal is niet dat ik met David Byrne heb gedatet, maar dat als je van iemand houdt, je moet begrijpen hoe die persoon liefde ervaart. Niet hoe jij het ervaart.

Welk verhaal was het triestigst? Toen ik de opdracht kreeg om een ​​coververhaal voor een tijdschrift over John Lennon te schrijven, had ik sinds mijn ontmoeting in 1964 geen kans meer gehad, toen ik de kans miste. Maar ik was onderweg naar Miami, dus stelde ik voor om het op de terugweg te doen. Ze vertelden John Lennon dat ik terug zou komen, en we spraken een datum af. En toen was ik bezig met het fotograferen van een belangrijke voetbalwedstrijd... mensen in het publiek hadden transistorradio's om de beslissingen van de scheidsrechters te horen, en, nou ja, ze onderbraken de uitzending en zeiden dat hij was doodgeschoten.